Ons verhaal van vandaag begint in het Verenigd Koninkrijk in 1985. The Iron Lady, Margaret Thatcher, is aan de macht. In de maand september krijgen lezers van de roddelkrant The Sun een wel heel opvallende krantenkop te zien.
Het artikel ging over May & Ron Hall, een koppel uit Rotherham. Ze verloren daar hun woning tijdens een brand veroorzaakt door een friteuse die in brand vloog. Alles wat het koppel bezat was vergaan in het vuur, met uitzondering van een schilderij. Het schilderij was dat van een huilende jongen die je aanstaart wanneer je er naar kijkt.
Op zich niet zo opvallend, normaal zou zo'n artikel ook helemaal de voorpagina niet halen. Ware het niet dat Ron's broer, Peter, ook een verklaring had gedaan. Peter was namelijk zelf brandweerman, en die beweerde dat hij dit nogal gezien had.
Hij had al meerdere branden geblust waarbij alles weg was, met uitzondering van zo'n schilderij, telkens van een huilend kind.
Hij zei daarbovenop dat het koppel al waarschuwingen had gekregen die ze telkens weglachten. Zelf, zei hij, zou hij nooit of te nimmer zo'n schilderij in huis halen. Je wil het lot toch niet tarten!
The Sun ging met het verhaal lopen, onder de foto schreven ze ook nog het onderschrift:
"Tears for fears... The portrait that firemen claim is cursed."
Voor de duidelijkheid, Peter had nooit iets beweerd over een vloek, maar die bewering zorgde er natuurlijk voor dat het verhaal wat meer credibiliteit kreeg.
Dit artikel verscheen en plots kreeg The Sun honderden telefoontjes en brieven van andere mensen die zeiden dat ze vervloekt waren door het schilderij.
Er werd destijds een schatting gemaakt dat er zo'n 50.000 van die schilderijen verspreid waren over Britse woningen. Als dit effectief een vloek was, zaten de Britten serieus in de penarie.
De schilderijen werden massaal geproduceerd en verkocht in grootwarenhuizen, vooral in landelijke gebieden. Ze waren voornamelijk te vinden in arbeiderswoningen. Ze waren makkelijk te produceren en dus goedkoop, en ze springen meteen in het oog als je de ruimte betreedt.
Kunstcritici deden de werken af als kitsch, desondanks verkochten ze toch enorm goed. Er is een beroemd citaat dat al aan verschillende mensen is toegeschreven, "I may not know much about art but I know what I like" en dat was zeker hier het geval.
Een maandje later, intussen zijn we oktober, haalt er nog zo'n schilderij de voorpagina. Opnieuw had het als enige voorwerp een woningbrand overleefd. Deze keer kreeg The Sun het gezin zelfs zo ver om voor hun verbrande woning te poseren met het schilderij.
Dit wakkerde het verhaal (en de vlammen) nog wat extra aan, want nogmaals, heel veel gezinnen hadden zo'n schilderij. Wat als de vloek echt was?
Er kwamen zelfs getuigenissen van mensen die de dood van een familielid aan zo'n schilderij linkten.
Citaat uit een brief van Mrs Rose Farrington aan The Sun:
"Sinds ik in 1959 zo'n schilderij kocht zijn mijn drie zonen en mijn echtgenoot allemaal overleden. Ik heb me al vaak afgevraagd of dit een vloek is."
Er waren ook mensen die beweerden dat het schilderij aan de muur heen en weer schudde, anderen hadden dan weer geprobeerd om zelf hun schilderij te verbranden, maar ze vatten geen vuur! Iemand had twee zo'n schilderijen urenlang in een vuurkorf laten liggen en ze vatten maar geen vuur.
Getuigenis van Dora Mann, een dame uit Surrey:
"Zes maand nadat ik zo'n schilderij kocht is mijn woning afgebrand, ook al mijn kunstwerken waren verwoest, behalve dat schilderij."
Ook Sandra Kaske uit North Yorkshire zei dat zijzelf, haar zus en een vriend allemaal zo'n schilderij hadden en allemaal een brand hadden meegemaakt in de maanden nadien.
The Sun gebruikte al deze getuigenissen om meer kranten te verkopen, er waren weliswaar ook mensen die het paranormale aspect niet automatisch voor waar aannamen, zoals Alan Wilkinson.
Wilkinson was een brandweerman met op dat punt 33 jaar ervaring. Hij had al zo'n 50 branden geblust waarbij zo'n schilderij aanwezig was. Hij zei dat hij nooit geloofd had dat ze paranormaal waren, maar onder de collega's werd er al eens beweerd dat het de tranen zijn die het vuur tegenhouden.
Toen Wilkinson met pensioen ging kreeg hij van de brigade zo'n schilderij cadeau, hij zag de grap erin maar wou het niet aanvaarden. Dit was ook niet de eerste keer, op een nacht had een ongeruste vrouw met zo'n schilderij aan zijn deur gestaan, ze had schrik voor de vloek en wou het uit haar huis hebben. Voor de grap nam Wilkinson het mee naar de kazerne en hing hij het op, maar werd kort daarop bevolen om het terug van de muur te halen. Die dag is de lunch van enkele brandweerlui ook verbrand in de oven van de kazerne.
Ook was er een sergeant van de Yorkshire Fire Departement die een statement gaf waarbij hij zei dat schilderijen onmogelijk brand kunnen veroorzaken. De schilderijen waren namelijk op een harde onderlaag gedrukt die moeilijk vuur kon vatten. Ook hij zou zo'n schilderij cadeau gekregen hebben van zijn collega's en geweigerd hebben om het mee te nemen.
Intussen zette The Sun alles op alles om het verhaal lopende te houden, ze kwamen constant af met nog bombastischere headlines en theorieën.
Maar ze kwamen ook met een oplossing.
Kelvin MacKenzie, redacteur bij The Sun, schreef: "Als je je zorgen maakt over zo'n schilderij in je huis, stuur ze op naar ons en wij zullen ze vernietigen."
The Sun werd overstroomd met die schilderijen. In elke ruimte stonden ze meters hoog gestapeld. De redactie had er zelfs een opgehangen om MacKenzie te testen maar moesten het meteen terug naar beneden halen.
The Sun wou op Halloween van dat jaar meer dan 2500 schilderijen verbranden op het dak van hun kantoorgebouw, maar de brandweer gaf geen toestemming. Ze waren ook misnoegd naar de krant omdat de paniek die ze zaaiden voor heel veel angstige telefoons zorgden.
Uiteindelijk kregen ze toestemming om de schilderijen te verbranden aan de oever van de Thames, ze verzamelden die dag zelfs nog de quote van een brandweerman die zei "Ik denk dat mensen nu rustiger zullen slapen."
De vloek was opgeheven, maar waar kwam ze vandaan?
Daarvoor moeten we even terug naar 1950.
Een Spaanse schilder genaamd Giovanni Bragolin maakte een reeks schilderijen over huilende kinderen, als herinnering aan de wezen die achterbleven na WO2.
Deze schilderijen werden voornamelijk gekocht door Britse toeristen, vooral jonge koppels.
Ze werden al snel massaal geproduceerd in winkels over heel de wereld. Geef toe, iedereen heeft al eens zo'n schilderij gezien, toch?
Bragolin was zelf een mysterieus figuur. Niemand wist veel over hem. Al snel leidde het verhaal een eigen leven bij mensen. Volgens het verhaal had Bragolin honderden kinderen geschilderd, meestal weeskinderen.
Een van de kinderen heette Don Bonillo, die een weeskind zou geweest zijn die per ongeluk een brand had veroorzaakt waarbij beide ouders overleden. Sindsdien zou er overal waar hij gaat brand ontstaan. Algauw kreeg hij een bijnaam: Diablo
De schilder zou Bonillo geadopteerd hebben tegen verschillende waarschuwingen in, sommigen spreken zelfs over misbruik in deze relatie. In de jaren '70 zou Bonillo zelf omgekomen zijn door vuur tijdens een auto-ongeluk.
Bragolin zou ook niet zijn echte naam geweest zijn. het boek Haunted Liverpool uit 2000 stelt dat de schilder eigenlijk Bruno Amadio heet.
Het bestaan van Don Bonillo is nooit bewezen. Wel dat van Bruno Amadio, maar hij was niet de enige schilder die zo'n werken maakte. Naast hem waren er nog verschillende, een andere naam die vaak genoemd wordt en gelinkt wordt aan branden is die van de Schotse schilder Anna Zinkeisen.
Dat Don Bonillo iets met de branden te maken zou gehad hebben geloven we zelf niet, maar waarom werd er dan zo vaak over een vloek gesproken?
Volgens het boek Stick It Up Your Punter! wordt er verteld over de rivaliteit tussen The Sun en The Daily Mirror waar MacKenzie ook genoemd wordt als meesterbrein achter de vloek. The Sun en de Mirror waren in competitie voor dezelfde groep lezers en hadden catchy titels en artikels nodig om hun lezers te behouden. Oervoorbeeld is dit pareltje:
Ook waren er meldingen waar The Sun journalisten interviews vroegtijdig stopzetten omdat mensen niet de knotsgekke verklaringen wilden geven waar ze op hoopten.
The Crying Boy legende wordt tot op vandaag nog verteld. Veel Britten weten nog steeds wat er toen gaande was. Tot op vandaag zijn er nog onderzoekers bezig met uit te pluizen wat de gekte veroorzaakte.
Komiek Steve Punt nam het heft in eigen handen in 2010 en besloot om te proberen zo'n schilderij zelf te verbranden, het resultaat zie je hier:
In 2006 ontsprong er zelfs tijdelijk een crying boy fanclub vanuit Nederland.
Nuttige links: