<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/7WyR4AqRweY" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen></iframe>
Op het eerste zicht ziet de Jackalope er allesbehalve gevaarlijk uit. Volgens de legende, die al honderden jaren terug gaat, is het echter een bloeddorstig wezen dat met gemak een mens zou kunnen neerhalen en oppeuzelen. Is de Jackalope (en zijn aanverwanten) een volledig verzonnen dier, of zit er toch een grond van waarheid in de verhalen?
Hoewel de Jackalope pas echt bekend raakte in de 20e eeuw, waren er in de loop van de geschiedenis al meerdere legendes over wezens die sterk aan de Jacakalope doen denken.
In de 13e eeuw verscheen namelijk het verhaal van de Al-Mi'raj in het boek Marvels of Things Created and Miraculous Aspects of Things Existing (kortweg The wonders of Creation).
Ook wie bekend is met Dungeons & Dragons is de Almiraj misschien al eens tegengekomen in een campaign.
De Al-Mi'raj wordt omschreven als een groot mythisch wezen, wonend op een mysterieus eiland in de Indische Oceaan genaamd Jezîrat al-Tennyn. Het heeft een geelachtige vacht en een hoorn van ongeveer 60 cm die als bij een eenhoorn spiralerend uit zijn voorhoofd groeit.
Het wezen wordt omschreven als territoriaal en bloeddorstig en het zou geen enkel probleem hebben om wezens groter dan zichzelf neer te halen en op te peuzelen. Het volk van Jezîrat al-Tennyn zou een Al-Mi'raj aan Alexander de Grote cadeau gegeven hebben, nadat die de bevolking zou bevrijd hebben van een draak.
Dichter bij huis vinden we de Wolpertinger terug. Dit wezen zou leven in de bossen van Beieren en Baden-Württemberg (Zuid-Duitsland).
Net als de Al-Mi'raj heeft ook de Wolpertinger de kop van een haas en hoorns, maar verder zou het ook het lijf van een eekhoorn hebben en de poten van een fazant.
Die mengelmoes kwam er volgens de legende door het liefdesverhaal tussen een haas en een reebok. Zij zouden ook andere dieren aangezet hebben om bij elkaar de liefde te vinden, wat daardoor nog meer gemuteerde wezens zou opleveren.
De Wolpertinger zou een schichtig wezen zijn dat voornamelijk leeft van wat de Beierse bossen te bieden hebben aan kruiden en insecten. Hij is ongevaarlijk voor de mens, maar toch is het oppassen geblazen: wie in aanraking komt met het speeksel van de Wolpertinger zou er een plek met een dikke vacht aan overhouden. Wie dan ook het ongeluk zou hebben om besproeid te worden als een stinkdier zou exact zeven jaar lang met een walgelijke geur moeten rondlopen.
Vooral in de 19e eeuw wint de Wolpertinger aan populariteit doordat Beierse taxidermisten verschillende dieren begonnen samenvoegen:
Terug naar de Jackalope. Deze zou voor de eerste keer gespot zijn in 1829 door John Colter, ontdekkingsreiziger en pelsjager die lid was van de Lewis & Clark expeditie in het Westen van Amerika
Of hij het effectief in vertrouwen aan zijn vrienden vertelde, of het enkel een kampvuurverhaal was, zullen we helaas nooit precies weten.
De legende van de Jackalope wordt pas echt groot in 1932 in Douglas, Wyoming.
Douglas Herrick en zijn broer joegen op jackrabbits, een soort hazen. Beiden waren ze al sinds hun tienerjaren gefascineerd door taxidermie, wat ze zichzelf ook hadden aangeleerd.
Op een dag belandde een van hun jackrabbits in een taxidermieshop naast een gewei, en van het een kwam het ander. De broers begonnen zelf Jackalopes samen te stellen en hun eerste exemplaar werd voor slechts 10 dollar gekocht.
Uiteraard is het verhaal van de Jackalope dan ook een eigen leven beginnen leiden en is het zover gekomen dat de Jackalop de officiële mascotte en de grootste toeristische trekpleister van Douglas is.
Er wordt zelfs een speciale jachtvergunning uitgereikt waarmee de goedkeuring gegeven wordt om te jagen tijdens Jackalope season, wat volgens de licentie slechts 1 dag kan, op 31 juni tussen middernacht en 2 uur ‘s ochtends. Deelnemers moeten een IQ hebben hoger dan 50 maar niet boven 72.
Zijn al deze legendes slechts mooie verhalen, of zou er toch iets van waarheid in zitten?
Helaas is er namelijk het Shope papilloma virus, beschreven door professor Richard E. Shope in 1933. Dat virus zorgt voor de groei van hoornachtige of wratachtige gezwellen, wat in het aangezicht van de dieren soms kan leiden tot het niet meer in staat zijn om te eten en dus te overleven. Het zou dus goed kunnen dat deze dieren gespot werden en als Jackalope werden aanzien.
Nuttige links:
Comments