The Whistler/El Silbon
The Whistler staat bekend als een stukje Reddit geschiedenis. De originele post kreeg bijna 3000 upvotes en heeft geleid tot talloze artikels, video's en zelfs enkele podcast-afleveringen.
Ik wil dit verhaal al een hele tijd delen met Reddit, het verhaal van The Whistler. Dit verhaal bevat veel details, maar is onverklaarbaar, creepy en 100% waar. Ik heb ook videobewijs.
Wanneer ik ongeveer 8 was gingen mijn moeder en ik in de buurt wandelen met onze hond. Het was misschien 23u. We woonden naast een moerassig/bossig gebied aan de rand van onze buurt in Lansing, Michigan.
Ik herinner dat het zeer stil en een beetje winderig was. Vanuit het moeras hoorden we iemand fluiten naar ons. Het klonk als een vogel, maar elke toon war verschillende genoeg dat het bijna menselijk klonk. Het gefluit ging van hoog, naar laag. Ik kan het moeilijk omschrijven. Mijn moeder had een bezorgde, bange blik op haar gezicht, greep mijn hand en zei dat we onmiddellijk naar binnen moesten. Ik begreep het niet want ik was te jong, maar mijn moeder zo bang zien maakte me ook bang. Na een tijd vergat ik dat het ooit gebeurd was.
Twee jaar later was ik opnieuw met de hond aan het wandelen, 's avonds laat.
Er staat een grote struik vlak naast onze deur, groot genoeg om een volwassen mens te verbergen. Wanneer we terug kwamen van de wandeling, was exact hetzelfde gefluit terug te horen, dezelfde inconsistente mensachtige tonen. Zodra ik het hoorde voelde ik een tinteling over mijn ruggengraat en herinnerde me het exacte gevoel van toen ik mijn moeder zo bang naar het moeras zag kijken naar iets dat ik (en wellicht zij ook) niet konden zien. Ik liep zo snel mogelijk naar binnen.
Jaren gingen voorbij en ik dacht er alsmaar minder aan. Ik vertelde het aan een handvol mensen en uiteindelijk verdween de herinnering diep in mijn onderbewustzijn.
Tot de afgelopen zomer (nvdr: 2016): Ik ben 24, net begonnen daten met mijn meisje Sarah. We verhuizen naar South Dakota voor werk. Voor Independance Day geen we naar Pierre, SD en kijken we daar naar het vuurwerk, aan de oever van de Missouri rivier. Er was een gratis kampeerplek achter een ziekenhuis waar we onze tent konden opzetten, rondhangen en het vuurwerk zien op de rivier. We zaten tegen het einde van de kampeerplek en er waren weinig mensen rond ons. Het werd donker en het vuurwerk begon. Het was vrij ver weg, dus het licht ervan raakte ons amper. Daardoor moesten we helemaal aan de rand van de rivier zitten om het wat te kunnen zien. Gigantische donderwolken kwamen onze richting uit, de storm kwam eraan, de lucht voelde elektrisch en de wind werd sterker. De sfeer was eng om het licht uit te drukken.
Er waren politiebootjes die andere boten van de rivier stuurden en ze verlieten ons gebied om dat elders te gaan doen. De meeste andere mensen op de camping wandelden langs de rivier om het vuurwerk beter te zien, maar Sarag en ik bleven zitten en dronken grote PBR's (nvdr: Pabst Blue Ribbon, een gekend Amerikaans bier) en waren aan het rondhangen. Plots hoorden we een geluid van een roeispaan in het water. We zien een figuur die een kano aan het sturen is, zo'n 20 meter van de kust. Sarah gaat nog wat bier gaan halen en laat me alleen, al kijkend naar de mysterieuze persoon. Op dat punt, uiteraard, begon die te fluiten naar me. Heel mijn lichaam verstijft en bedekt in kippenvel. Het was exact hetzelfde gefluit uit mijn jeugd, meer dan 10 jaar later. Ik keek naar de figuur, maar het was te donker om hem te herkennen. Ze droegen een hoed. Wanneer ze recht tegenover me waren, stopten ze met roeien, draaide de kano naar mij en werd er recht naar mij gefloten. Ik was zodanig bang dat ik rechtop ging staan en riep "Wie ben je?!?" Er kwam geen antwoord, gewoon nog wat gefluit. De kano draait 180 graden en de figuur vaart weer weg, uit het zicht.
Ik ben videomaker, dus ik had mijn camera al bij me om het vuurwerk te filmen. Wanneer de kano bijna verdwenen was, greep ik die camera en maakte nog een video van de figuur die fluit en verdwijnt. Wanneer Sarah terugkwam met de biertjes, was ze erg in de war waarom ik zo geschrokken was. Ik vertelde het en ze werd ook bang. Ik was ervan overtuigd dat we beiden zouden vermoord worden die avond. Hoe had deze persoon mij gevolgd, na 14 jaar, helemaal naar South Dakota? Was het toeval? Waarom was het gefluit hetzelfde? Wie was die persoon en waar waren ze heen? Zoveel onbeantwoorde vragen. Tot op vandaag ben ik bang om buiten te zijn in het donker, waar ik misschien opnieuw het gefluit zal horen. Ik sta open voor verklaringen.
Er kwam veel reactie op de post, velen hadden eigen theorieën en nog meer vragen. Sommigen verzochten dat hij aan zijn moeder zou vragen waarom ze zo bang was. Hij heeft het gevraagd maar ze wist niet meer dat het ooit gebeurd was.
Iemand reageerde dat het verhaal zeer goed lijkt op de Venezuelaanse legende van El Silbon (De Fluiter):
Een jonge man zou zijn vader vermoord hebben uit wraak omdat de vader zijn vrouw gedood had en haar een hoer noemde. Zijn grootvader ontdekte dit, bond hem vast aan een paal midden in een veld en gaf hem zweepslagen. Daarna werden zijn wondes gereindigd met alcohol. De grootvader maakte hem los, samen met twee hongerige honden, maar niet vooraleer hij hem vervloekte om de beenderen van zijn vader voor de rest van de eeuwigheid te moeten dragen.
Hij heeft een herkenbare fluittoon die van hoog naar laag gaat. Klinken de tonen dicht, dan is er geen gevaar, want hij is ver weg. Klinken de tonen ver, dan is er wel gevaar, El Silbon is vlakbij.
De fluittoon kondigt de dood aan van wie het hoort.
El Silbon kan overal zijn, de enige zaken die hem afschrikken zijn blaffende honden, zwepen en chilipepers (volgens sommige legendes werden zijn wondes ingewreven met chili ipv alcohol)
Zijn ziel zou zich vooral richten op mannen die flirterig omgaan met vrouwen.
Vele mensen in Los Llanos zeggen dat ze hem gezien hebben, vooral in de warme droge zomer. Dan zit El Silbon op boomstompjes en verzamelt hij stof met zijn handen. Op vochtige, regenachtige dagen is hij gevaarlijker, dan wil hij zich voeden en bestraft hij zatlappen en flierefluiters. Hij drinkt de alcohol op die ze in hun lichaam hadden, door een gat dat hij in de navel maakt. Daarna scheurt hij hen uiteen en neemt hun botten om ze toe te voegen aan zijn collectie. Sommige legendes spreken van een man van 6 meter die van boomtop naar boomtop stapt, terwijl hij fluit en ratelt met de zak botten. Andere legendes spreken van een schaduwfiguur met een hoed die vooral gezien wordt door dronken mensen.
Volgens de legende verschijnt El Silbon soms aan huizen tijdens de nacht. Hij legt de zak op de grond en telt de botten een voor een. Als iemand hem hoort gebeurt er niets. Als niemand hem hoort, sterft er een familielid in hun slaap.
In oost Llanos, een deel van Colombia, heet hij El Silbador. Hij zou de ziel zijn van een man die van vrouwen en feestjes hield. Hij stierf eenzaam en zoekt nu het gezelschap van mensen die 's nachts op een paard rijden. Een andere legende zegt dat hij zich op zwangere vrouwen richt. Nog anderen zeggen dat de fluittoon aankondigt wie hij wil doden. Een hoge toon betekent dat zijn doelwit een vrouw is, een lage toon betekent een man.
Dudleytown
Gezien de lengte van de Whistler case besloten we om hier nog een korte case aan toe te voegen, die van Dudleytown.
Dudleytown heeft al een lange tijd de reputatie ban de meest creepy plaats in Amerika te zijn. Het is een plaats in Conncticut, ver weg van alle beschaving.
Het is een dorpje vergeten door de tijd, behalve de schaduwen van de nabije bergen die het dorpje in schaduwen hullen, is er weinig beweging op te merken. Van de huizen die er ooit waren, zijn er vandaag enkel nog ruines, kelderingangen en funderingen zichtbaar.
Alle paden zijn bedekt met groen, als je niet weet waar je naar zoekt is het zeer moeilijk te vinden.
Wie het toch bereikt spreekt over een koud gevoel, angst en een akelige aanwezigheid. Daarbovenop is het privéterrein en bellen de eigenaars te politie zodra het verstoord wordt.
Mensen uit de buurt vermijden Dudleytown, want iedereen weet dat het daar spookt.
Geschiedenis
Dudleytown werd in 1747 opgericht door de Dudley familie, die Engeland ontvluchtte nadat hun vader onthoofd werd.
Gideon Dudley kocht het eerste stuk land daar, een tijd later volgden zijn broers Abiel en Barzallaj zijn voorbeeld. Elk had de bedoeling om een boerderij op te richten.
Dit land, dat ooit van de Mohawk Indianen was, was erg rotserig en moerassig en dus niet zeer vruchtbaar, maar toch trokken er een 26-tal gezinnen in.
Al was Dudleytown de naam die iedereen het gaf, was het geen officieel dorp. Er waren geen winkels, geen kerk, geen kerkhof, voor deze zaken moesten mensen naar een naburig dorp.
Door de bomen en bergen was het dorp ook voortdurend in schaduwen gehuld, het kreeg daardoor de naam Dark Forest Entry.
Families die er gingen wonen werden geen succesvolle boeren. Wel konden ze hout verkopen en ijzer dat uit de grond gewonnen werd. Het hout was hun grootste inkomen, dat voor fornuizen gebruikt werd. Door de opkomst van spoorwegen verhuisden de fornuizen echter waardoor deze bron van inkomsten wegviel. Ijzer bleef een lange tijd hun grootste succes.
Ze hadden ook drie molens om granen te malen, maar die producsten moesten telkens een enorm grote afstand afleggen om verkocht te geraken en dit was na een tijd ook niet meer rendabel.
Dit zijn tegenslagen, maar waarom de naam van spookstad?
Doorheen de jaren waren er veel vreemde overlijdens, spoorloze verdwijningen en mensen die gek werden.
Abiel Dudley was het beste voorbeeld van de Dudleys die zelf tegenslag hadden, hij bleef als enige tot zijn dood aan 90 in Dudleytown, hij verloor zijn volledige fortuin en stierf arm, oud, seniel en alleen.
De buurman van Abiel zou sterven in een ongeluk terwijl hij helpt met een boerderij te bouwen.
De boerderij behoorde aan een zekere Tanner, die gek verklaard werd nadat hij beweerde dat er vreemde mysterieuze schaduwwezens op de loer lagen in het bos, klaar om toe te slaan. Tanner zou 104 worden en aan natuurlijke oorzaken sterven.
Een van de gezinnen die er woonden waren de Carters, die trokken al in 1759 in en zouden al snel allen aan een bizarre ziekte lijden. Uiteindelijk trekken ze er weg en tijdens hun reis worden ze aangevallen door native Americans en gedood.
Een bekend figuur was General Herman Swift, die onder Washington gediend had in de revolutie oorlog. Hij woonde in Dudleytown met zijn vrouw tot zij plots neergebliksemd werd en onmiddellijk stierf. Swift overleed kort daarop, maar niet voordat hij gek verklaard werd.
Na de burgeroorlog zouden de laatste mensen wegtrekken. Het dorp had de reputatie dat het vervloekt was, alsook de familie Dudley zelf. Los van vloeken kwamen mensen tot inzicht dat er gewoon weinig uit de grond te winnen viel.
Al was het gebied nu zo goed als verlaten, af en toe zou er toch nog iemand zijn geluk komen wagen, bv. John Patrick Brophy die er in 1901 kwam wonen. Eerst sterft zijn vrouw aan consumption/TBC, kort na de begrafenis verdwijnen zijn kinderen in de bossen, enkele weken daarna staat zijn huis in brand en kort daarop verdwijnt Brophy zelf, ook in de bossen.
In 1900 kwam Dr William Clarke in het naburige Cornwall wonen, hij werd verliefd op het bos en kocht het. Hij bouwde een vakantiehuis op het Dudleytown gebied. Hij bezocht het huis samen met zijn vrouw in de weekends en de zomer. Op een van die weekends wordt hij opgebeld dat hij dringend naar New York moet, hij laat zijn vrouw daar alleen achter. 36 uur later komt hij terug, en zijn vrouw vertelt voortdurend over vreemde wezens uit de bossen die haar aanvielen. Volgens de verhalen werd ze gek en pleegde ze zelfmoord. Clarke zou het vakantiehuis blijven onderhouden en richt uiteindelijk een groep op die het bos zou beschermen, de Dark Forest Entry Association. Die groep bestaat tot op vandaag uit zijn nakomelingen.
Dit is dus de hele vloek: Tegenspoed op vlak van het land gebruiken, een paar bizarre en minder bizarre doden, enkele mensen werden gek en enkelen verdwenen in de bossen. Of het echt vervloekt is kunnen we dus moeilijk zeggen, het lijken vooral veel toevalligheden samen.