Vandaag bezoeken we het meest beroemde en beruchte spookhuis van Groot-Brittannië.
Borley Rectory, in Sudbury, Essex, werd gebouwd in de jaren 1800 en zou al snel geteisterd worden door legendes van een spokende non en een spookkoets.
Harry Bull
Henry "Harry" Bull
De eerste twee rectoren van Borley waren een vader en zoon. Eerst was Henry Bull de rectory, deze man had het huis laten bouwen. Na zijn dood zou zijn zoon, Harry, de nieuwe rector worden. Harry's zussen zouden ook na zijn dood belangrijk blijven in het verhaal.
Volgens geruchten zou Harry vermoord zijn geweest door zijn echtgenote, Ivy.
De Smiths
Na de dood van Harry Bull zou het een tijdje duren voor er een nieuwe rector gevonden werd voor Borley, uiteindelijk zou deze positie naar Eric Smith gaan, die er samen met zijn vrouw Mabel gaat wonen.
Beiden waren ze geen gelovers.
Hun personeel zag al snel spoken, het zou niet lang duren voor dat bij hen ook zo was.
Mary Pearson toont waar ze de koets zag.
In juni 1929 zouden de Smiths via de Daily Mirror contact leggen met de meest beroemde spokenjager ter wereld op dat moment: Harry Price.
Harry Price zou concluderen dat het er echt spookt, na er 1 nacht te spenderen.
De Smiths kregen nog enkele lokale legendes te horen, zoals dat Henry Bull een zomerhutje gebouwd had om het spook van de non in de gaten te houden.
Tijdens het Price onderzoek zou er een mottenbal gegooid worden uit het niets. Price wist het toen nog niet, maar Harry Bull had ooit gezegd dat als spoken echt waren, hij de rectory zou bespoken en mottenballen gooien als hij de nieuwe rector niet leuk vindt.
De Smiths zouden een tijdland in de Rectory wonen maar in 1930 worden ze vervangen door Lionel en Marianne Foyster.
De Foysters
Price en secretaresse Lucie (links), Lionel & Marianne Foyster (rechts)
Lionel was 21 jaar ouder dan Marianne, ze waren samen uit Canada verhuisd vanwege zijn gezondheid. Lionel was familie van de Bulls.
Ze werden niet snel aanvaard in de gemeenschap, vooral Marianne had een slechte reputatie door te vlot in de omgang te zijn en rode lipstick te dragen.
Vanaf hun eerste nacht zouden ze reeds voetstappen horen, de fenomenen zouden bij hen enorm escaleren.
De haunting kreeg een meer agressief, poltergeist karakter. Lionel zou alle geluiden en vreemde fenomenen die hij opmerkte beginnen documenteren. Niet wetende dat hij vaak ook geluiden van zijn overspelige vrouw aan het neerschrijven was.
Zij had een buitenechtelijke relatie met hun opzichter, François D'Arles.
Sekssymbool François D'Arles.
D'Arles en Marianne zouden de spoken vaak als excuus gebruiken om hun relatie te verbergen.
In die periode werden er regelmatig papiertjes met geschriften aan Marianne gevonden, alsook geschriften op de muren.
Harry Price zou ook bij de Foysters langskomen, alsook een resem aan andere mediums en onderzoekers, maar bijna iedereen zou concluderen dat Marianne wellicht achter de fenomenen zat.
Ook Belgisch medium Guy L'Estrange zou het een kans geven, hij zou een succesvolle seance uitvoeren die de boel een tijd zou kalmeren, maar ook hij geloofde dat Marianne een medium was en haar mentale toestand ervoor zorgde dat de haunting intenser werd of dat ze soms in een trance ging en zelf zaken deed. Tijdens zijn seance zou hij ook contact gelegd hebben met de geest van een non.
L'Estrange (rechts)
Price
Harry Price zou na het vertrek van de Foysters de rectory huren voor een jaar, met de bedoeling van ze te laten onderzoeken. Via een zoekertje in de krant zou hij 69 mensen vinden die het huis willen bezoeken en onderzoek uitvoeren.
Deel van de instructies die de onderzoekers kregen.
In dit jaar zou er enorm veel gedocumenteerd worden, van verplaatsende zaken naar voetstappen, stenen die gegooid worden, zaken die verdwijnen, en intelligente antwoorden tijdens seances.
Tijdens een van deze seances zou een geest waarschuwen dat de Rectory binnenkort zou afbranden. Exact 11 maand later, op de dag, zou dit ook effectief gebeuren nadat een olielamp omvalt in de bibliotheek.
De rectory na de brand.
Price zou 2 boeken publiceren over Borley, en overlijden terwijl hij werkte aan een derde.
Concurrenten en collega's zouden Price zijn reputatie onderuit trachten te halen na zijn dood, en daarbij aan het licht brengen dat hij vaak een loopje nam met de waarheid. Zijn onderzoek valt helaas met een korreltje zout te nemen.
Ook vele van de Borley getuigen zouden hun getuigenissen intrekken of veranderen door de jaren heen, wat het geheel nog veel ingewikkelder maakt.
Onze conclusie is dat Borley wellicht wel enkele geesten kan gekend hebben, maar dat de bespookte reputatie door de bewoners gebruikt werd om zelf voordeel uit te slaan. Sommige van deze bewoners hebben volgens ons de fenomenen ook in de hand gewerkt.